Βιογραφικό - Γουτού Γουπατού Project

Γεννήθηκα το 1980 στην Αθήνα.

Ήδη από τα μαθητικά μου χρόνια έζησα μοναδικές εμπειρίες…όπως το ότι πήγαινα σχολείο στο Αρσάκειο Ψυχικού και ήμουν στην τελευταία γενιά αμιγώς Αρσακειάδων – τουτέστιν αποκλειστικά θηλέων.

Σπούδασα Ιστορία-Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, στο Ρέθυμνο και χάρηκα προοδευτισμό και άνοιγμα οριζόντων.

Μετά το πτυχίο βρέθηκα στο Τορίνο της Ιταλίας με όνειρο να σπουδάσω ιστορία κινηματογράφου. Περιμένοντας για αυτό είχα την τύχη να ζήσω πιο κοντά με τη διαφορετικότητα δουλεύοντας ως συνοδός σε ανθρώπους με ειδικές ικανότητες. Η πραγματικότητα, τελικά, με προσγείωσε πίσω στην Ελλάδα μετά από 3 χρόνια με τη βαλίτσα μου γεμάτη εμπειρίες αλλά άδεια από πτυχία.

Παρέα με τον αγαπημένο μου βρέθηκα στο Βόλο ακολουθώντας ένα άλλο όνειρο αυτό της ραπτικής. Στο Βόλο έζησα 5 χρόνια όπου και σπούδασα για δύο χρόνια βοηθός ενδυματολόγου στο ΙΕΚ του Δήμου. Δούλεψα ως ιστορικός στο αρχαιολογικό μουσείο του Βόλου, ως βοηθός ενδυματολόγου σε θεατρικές παραστάσεις, ως ιστορικός σε καταγραφές λαϊκών παραμυθιών στο Ίδρυμα ΚΕΜΕΛΚΑ.

Στη συνέχεια βάζοντας στη βαλιτσούλα μου τον αγαπημένο μου και ένα μωρό φύγαμε για να ζήσουμε στην όμορφη Καλαμάτα. Στην Καλαμάτα με αγκάλιασαν πάλι νέοι με ειδικές ικανότητες και μου έδιωξαν μακριά τις σκοτούρες της διπλής μητρότητας. Για να βαρύνει λίγο ακόμη το βαλιτσάκι μου έκανα μια εξειδικευμένη επιμόρφωση στην Ειδική Αγωγή και την Εκπαίδευση ενηλίκων.

Και τότε είχα τη μοιραία συνάντηση με την Πειραματική Σκηνή Καλαμάτας. Στο σύλλογο της Πειραματικής είδα πως τα όνειρα όσο και να σκουντουφλάνε στην πραγματικότητα μπορούν να έχουν αίσια έκβαση χάρη στη δυναμικότητα της ομάδας. Στα πλαίσια των πολυποίκιλων δράσεων πήρα μέρος σε σεμινάρια κατασκευής και εμψύχωσης θεατρικής κούκλας, Ανά περιόδους συμμετέχω στον ερασιτεχνικό θίασο κουκλοθέατρου “Η κουκλοπαρέα της Πειραματικής Σκηνής Καλαμάτας”, ενώ εδώ και δύο χρόνια βοηθάω στην κατασκευή και διόρθωση των θεατρικών κοστουμιών για τις παραστάσεις της εφηβικής ομάδας. Στο δεύτερο φεστιβάλ κουκλοθέατρου γνώρισα χάρη στη Φαίη Τσίτου το θέατρο από χαρτί. Το θέατρο από χαρτί με γοήτευσε τόσο πολύ σαν εκπαιδευτικό εργαλείο, που έχω βαλθεί αμέτι μουχαμέτι να το χρησιμοποιήσω σαν μέσο για ένα όνειρο μου που λέγεται «Μαθαίνοντας την Ιστορία Αλλιώς».

Τι σημαίνει για μένα γουτού γουπατού;

Αγαπητοί φίλοι ήρθε η ώρα που όλοι περιμένατε … να απαντήσω στις εναγώνιες ερωτήσεις σας …

Ξεκινάω με το γιατί διάλεξα για όνομα του εργαστηρίου μου το “γουτού γουπατού”.

Μέχρι χτες το βράδυ κανείς δεν βρέθηκε στην πόλη της Καλαμάτας να γνωρίζει την πηγή έμπνευσης του ονόματος. Τελικά, όμως, να που ήρθε η στιγμή και μια μικρή φίλη – άρτι αφιχθείσα από τη νήσο Σύρο – η Αρσινόη, χτύπησε την πόρτα του εργαστηρίου φωνάζοντας χαρούμενη πως γνώριζε το Γουτού Γουπατού, το είχαν διαβάσει με τη δασκάλα της στο νηπιαγωγείο από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος με εικονογράφηση του αγαπημένου Νικόλα Ανδρικόπουλου.

Το Γουτού Γουπατού εγώ το είχα διαβάσει αργότερα σε κάποια από τις τάξεις του δημοτικού στο περίφημο ανθολόγιο. Ήταν τότε που άνοιξε η πρώτη χαραμάδα στο μυαλό και στην ψυχή μου ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στον κόσμο της αναπηρίας. Δεν είχε τύχει να γνωρίζω κάποιον άνθρωπο με αναπηρία. Παλιότερα νομίζω -τουλάχιστον στις πόλεις- οι άνθρωποι με αναπηρία σκιάζονταν από το φως του φεγγαριού, δεν κυκλοφορούσαν ή δεν τους έβλεπα εγώ;

Στην πορεία της ζωής μου είδα και γνώρισα ανθρώπους διαφορετικούς. Στο Τορίνο εργάστηκα για ένα χρόνο ως συνοδός σε έναν άνθρωπο με σύνδρομο Down. Το κράτος παρείχε δωρεάν εισιτήρια για επισκέψεις σε μουσεία, σε σινεμά, συμμετοχή σε δράσεις με τη μορφή δημιουργικής απασχόλησης. Ήμουν για ένα χρόνο συνοδός του Giovanni πήγαμε μαζί σε εκθέσεις ζωγραφικής, σινεμά, στο μουσείο κινηματογράφου. Ο Giovanni ήταν ένας νέος 45 ετών με τους γονείς του πια να έχουν μεγαλώσει αρκετά για να μπορούν να τον πηγαίνουν βόλτες.

Γύρισα στην Ελλάδα και έγινα μητέρα και διάλεξα να στείλω τα παιδιά μου σε νηπιαγωγείο ένταξης. Τότε είχα φίλους που με ρωτούσαν εναγωνίως αν ανησυχώ μήπως μείνουν πίσω τα δικά μου παιδιά σχετιζόμενα με παιδιά με δυσκολίες. Είναι μεγάλη τύχη για τα παιδιά να βιώνουν σε καθημερινή επαφή πόσο διαφορετικοί είμαστε όλοι. Με νηπιαγωγούς που ξέρουν να διδάσκουν την αποδοχή μόνο να κερδίσουν έχουν όλα τα παιδιά από την κοινή συναναστροφή. Και κέρδισαν.

Τότε ήταν που θέλησα να δω λίγο πιο επιστημονικά το χώρο της ειδικής αγωγής κάνοντας μια εξειδικευμένη επιμόρφωση στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, ενώ ταυτόχρονα επί δύο χρόνια βοηθούσα εθελοντικά στον κήπο της Λυσούς. Ο κήπος της Λυσούς είναι μια πρωτοβουλία, που λαμβάνει χώρα στην πόλη της Καλαμάτας σε ένα μαγικό χώρο που παραχωρεί το Ινστιτούτο Ελιάς, προκειμένου να εκπαιδευτούν στην βιολογική καλλιέργεια νέοι με νοητική υστέρηση.

Στην συνέχεια το όνειρο μιας φίλης για επαγγελματική αποκατάσταση των νέων αυτών με παρέσυρε και ονειρευτήκαμε – για λίγο – μαζί ένα εργαστήριο χειροτεχνίας, όπου θα διδάσκονταν πρακτικές ραπτικής, ζωγραφικής πάνω σε ύφασμα, επιτραπέζιο αργαλειό κ.ά., όπου ο κάθε νέος ανάλογα με τις ιδιαίτερες δυνατότητές του να έχει το χώρο, τα εργαλεία και την καθοδήγηση για να δημιουργεί και να παράγει προϊόντα αισθητικά ελκυστικά και χρήσιμα.

Η συνοδοιπόρευση στο όνειρο αυτό έληξε άδοξα. Όμως, εγώ προχώρησα μόνη πια στο μονοπάτι του ονείρου και έστησα μια ατομική επιχείρηση με όνομα “ Γουτού Γουπατού project”, ένα όνομα που για μένα σημαίνει αποδοχή στην διαφορετικότητα ή πως από τη διαφορετικότητα μπορείς να αντλήσεις δύναμη. Από το 1899 που γράφτηκε το ομώνυμο διήγημα του Παπαδιαμάντη μέχρι σήμερα διανύοντας το 2020 έχουν περάσει 121 ολόκληρα χρόνια, ενώ η συζήτηση σχετικά με την αποδοχή της διαφορετικότητας στέκει διαχρονικά επίκαιρη. Χρειάζεται ακόμη οι άνθρωποι να παλέψουν πολύ για να κάνουν βίωμα την πεποίθηση πως το διαφορετικό δεν είναι κατώτερο. Το διαφορετικό για να μην μας τρομάζει χρειάζεται να το γνωρίσουμε, να μάθουμε τη γλώσσα του, ώστε τελικά να γίνει η βαρκούλα πάνω στην οποία θα συναπαντήσουμε έναν ολόκληρο κόσμο που δεν θα μπορούσαμε ποτέ πριν να φανταστούμε. Η διαφορετικότητα είναι ένα ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.

Η διαφορετικότητα γεννά αγωνίες υπαρξιακές βαριές που στέκονται στο μονοπάτι της ζωής ωσάν ογκόλιθοι και φράζουν τη φυσιολογική ροή. Οι άνθρωποι αν δεν νοιώσουν αποδοχή σε μικρή ηλικία -από τους γονείς τους κατά κύριο λόγο- στοιχειώνονται με το να χρειάζεται συνεχώς να αποδείξουν τι αξίζουν, αν έχουν ικανότητες ή πόσες, αν διαθέτουν μεγάλη καρδιά για να υπερβούν όλες τις δυσκολίες και τελικά αν ποτέ μπορούν να γίνουν αποδεκτοί από τον εαυτό τους και από τους άλλους. Οι αγωνίες αυτές φυσικά αφορούν όλους μας με το βαθμό δυσφορίας να ποικίλει στην εκάστοτε περίπτωση. Αυτές ακριβώς οι αγωνίες ήταν που έφραξαν για αρκετά χρόνια και τη δική μου ροή δημιουργικότητας.

Το ταξίδι, λοιπόν, στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα ξεκίνησα, στήνοντας το δημιουργικό εργαστήριο “Γουτού Γουπατού project”.

Ένα όνειρο που βρήκε φωλιά στο χώρο της Αγίου Νικολάου 5.